ငါ မပါဘဲ..သိဘို ့ပါ။ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္မရွိရင္သူူူူူူူူူမ်ားပါးစပ္လမ္းဆံုးမယ္ ။

တရားအလုပ္က ေျပာတာနားေထာင္ဖ၊ိို႔ ဘယ္သူဘာေျပာတယ္သိဖို႔ ဘယ္စာအုပ္ထဲမွာဘာေရးတယ ္ဆိုတာ သိဖို႔ ဒီေလာက္တင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးဇင္းက ဘာေဟာတယ္ဆိုတာသိဖို႔၊ ဘုရားက ဘာေဟာသြားတယ ္ဆိုတာ သိဖို႔ အဲဒီသိတဲ႔အသိကို လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ဖို႔ေျပာတာမွန္မမွွန္.. ဘုရားဘ၊ဲဘုန္းႀကီးဘဲဆိုၿပီးသူမ်ားယံုသလိုေရာေယာင္ၿပီး ယံုၾကည္လက္ခံရံုသက္သက္နဲ႔ ဘုရားလိုရင္းမေရာက္ေသးပါဘူး။ ဘုရားကလည္းေၿပာသမွ်နားေထာင္၊ဘာမွလာမ ေၿပာနဲ႔ခိုင္းတာလုပ္ ၊ငါ႔ကိုယံု၊ငါေၿပာတာကိုယံု၊ ငါဘုရားပဲဆိုၿပီးတငါငါနဲ႔ဆုံးမတဲ့ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူး။ ေၿပာလို႔ သိတာထက္ ဒါအမွန္တရားဘဲဆိုၿပီးေတာ့မွစကားလံုးေတြနဲ႔သိတာထက္၊ စကားလံုးမပါဘဲ၊ တိုုက္ရိုက္သိဖို႔ သတင္း ဌာနေတြလိုဘယ္မွာေတာ့ဘာျဖစ္သြားၿပီ၊ ဘယ္သူေသသြားၿပီ၊ ဘာျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ဘာလုပ္ကုန္ၿပီဆိုၿပီးဒီလိုသိေနတာ တရားမဟုတ္ေသးဘူး၊ သူတို႔ဟာကိုယ္တိုင္သိတာလည္းမဟုတ္ဘဲ၊ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ျပန္ၿပီးေဖာက္ သည္ခ်ရံုနဲ႔၊ ဘုရားလိုခ်င္တဲ့လိုရင္းမေရာက္ေသးပါဘူး၊ စကားမပါဘဲနဲ႔ပုဂၢိဳလ္သတၲ၀ါမပါဘဲနဲ႔၊ အနတၲတရားကိုသိဖို႔ လိုပါေသးတယ္။ အတၲနဲ႔သိရံုနဲ႔တငါငါနဲ႔သိရံုနဲ႔လိုရင္းမေရာက္ေသးပါဘူး၊ ဘယ္စာအုပ္ထဲမွာဘယ္လိုေရးထားတယ္ ဘယ္ဆရာေတာ္ၾကီးကဘယ္လိုေျပာတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာဘယ္လိုေဟာသြားတယ္။ ဒါေတြကိုဘာသာျခားေတြလဲ သိတာဘဲ၊ ဘယ္စာအုပ္ဘယ္စာမ်က္ႏွာနံပါတ္ဘယ္ေလာက္မွာဘယ္လိုေရးသြားတာဘဲဆိုတာ စာေေရးဆရာကို လက္ခံတာဘဲ စာေတြေပေတြကု ိအတည္ၿပဳတာဘဲ၊ စာမပါဘဲနဲ႔ပုဂၢိဳလ္သတၲ၀ါ၊ ေရးသူဖတ္သူမပါဘဲ၊ တိုက္ရိုက္သိတဲ့ အသိမဟုတ္ေသးဘူး၊ ဦးဇင္းေျပာလို႔၊မိဘေျပာလို႔၊ ဒါဦးေလးပဲ၊အေဒၚပဲ၊အေဖပဲ၊အေမပဲ၊ေဆြမ်ိဳး၊မိတ္ေဆြ၊ဆရာမ ေတြေျပာလို႔သိတဲ့သင္ညာအသိ၊ငါအသိေတြဟာ တရားအသိမဟုတ္ဘူး၊ ပုဂၢိဳလ္သတၲ၀ါအစြဲကိုျဖဳတ္၊ ငါမပါ၊ဘယ္သူမပါေတာ့၊ ဘယ္သူေျပာလို႔မွတ္တာမဟုတ္ေတာ့လည္းတရားကိုတရားအတိုင္းသိဖို႔၊ ငါမဟုတ္တဲ့အမွန္တရားကို ငါမပါတဲ့သိရံုသက္သက္ေလးသိဖို႔ငါမရွိ၊ သူမရွိေတာ့ပရမတ္တရားအတိုင္းအနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၲ၊တရားအတိုင္းစိတ္၊ ေစတသိတ္္၊ရုပ္အတိုင္း ဘာကိုမွမမွီခိုတဲ့အသိျဖစ္ဖို ့၊ ႔ဘယ္မွာမွလမ္းဆံုးေနတဲ့အသိျဖစ္ဖို႔ ၊ ဦးဇင္းကဘုရားကိုယံုတယ္ဆိုတာက`ဘုရားပဲ..ဟုတ္မွာပဲ..ဆိုၿပီး´ယံုတာမဟုတ္ပါဘူး ၊ လက္ေတြ႔လိုက္နာက်င့္ၾကံအားထုတ္လို႔သိလာတဲ့အသိပါ`ငါမပါတဲ့အသိဆိုေတာ့စိတ္ခ်ရပါတယ္´`ငါ´သိကေတာ့ငါေမ့ဖို႔သိေနတာပါ၊`ငါ´ပိုင္တယ္ဆိုတာ`ငါ´မပိုင္ေတာ့ဖို႔`ငါ´ရွင္တယ္ဆိုတာ`ငါ´ေသဖို႔သိေနတာ၊`ငါ´ပ်ိဳတယ္ဆိုတာ`ငါ´အိုဖို႔ပဲ။ဒါေၾကာင့္ဦးဇင္းေျပာတဲ့အတိုင္း လက္ေတြ႔လုပ္ၾကည့္ဖို႔အေရးၾကီးပါတယ္၊`စကားေတြစာေပေတြြ´အသံုးျပဳၿပီးေတာ့မွသင္ယူလာတဲ့ အသိေတြေနရာမွာအလိုလိုအသိ၊ ကိုယ္ပိုင္အသိ၊ မွန္မွန္ကန္ကန္သိတဲ့အသိ၊ ေပၚေပါက္လာဖို႔တရားအားထုတ္ရပါတယ္။ မ်က္စိကိုအသာေလးမွိတ္ထားပါ၊ ခါးကိုမတ္မတ္ထား၊ ေခါင္းကိုမတ္မတ္ထား၊ တကိုယ္လံုးမွာရွိတဲ့အေၾကာေတြကိုေလ်ာ့ထားပါ ဘာမွမ်က္စိဖြင့္နားစြင့္ၿပီးေတာ့မွ၊ ဘာမွေတြးၾကံေနရမွာမဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ့္မွာျဖစ္ေေနက်စိတ္ေတြကိုစြန္႔လႊတ္ထားရမွာ၊ ပထမအဆင့္မွာကိုယ့္ကုိယ္ကိုသေဘာေလးသက္သက္လို႔လက္ခံၿပီးေတာ့မ ွနဂိုလက္ခံထားတာမွန္သမွ်စြန္႔လႊတ္ပါ။ နဂိုအသိက…ငါအသိ၊ ငါသင္တယ္၊ ငါတတ္တယ္၊ ငါနားေထာင္တယ္၊ ငါသိတယ္၊ ငါဖတ္တယ္၊ ငါသိတယ္။ ငါမပါရင္အေၾကာက္အလန္႔ကင္းတယ္။ ျဖစ္ရံုသက္သက္ကေလးလို႔လက္ခံပါ၊ တငါငါနဲ႔သိေနတဲ့အသိေတြနဲ႔ ေက်နပ္မေနပဲဘုရားေဟာတဲ့တကယ့္စိတ္၊ ေစတသိက္၊ရုပ္၊နိဗၺာန္ကို သိဖို႔ၾကိဳးစားပ ါ၊ ၾကားတဲ့သေဘာကထင္ရွားေနရင္လ ဲၾကားတယ္ဆိုတဲ့သေဘာေလးကို တိုက္ရိုက္သိေနပါ၊ ေျပာသူမရွိ၊ ၾကားသူမရွိ၊ ဘာအဓိပၸါယ္ဆိုတာမရွိ၊ ဘာ စကားဆိုတာမရွိ၊ ၾကားရံုသက္သက္သေဘာေလးပဲရွိတယ္လို႔မွန္မွန္ကန္ကန္ယူပါ။ ၀င္ေလထြက္ေလမွာစိတ္ေရာက္ေနရင္လဲ ၀င္ေလထြက္ေလနဲ႔ႏွာသီးဖ်ားနဲ႔ တိုက္ရိုက္ထိေနတဲ့သေဘာေလးကိုတိုက္ရိုက္သိေနပါ။ ဦးဇင္းတရားေဟာေနတာငါမပါဘူး၊ မွားစရာမရွိဘူး၊ ဟိုလူမ်ိဳးစြဲ၊ ဒီလူမ်ိဳးစြဲ၊ ဟိုမိဘစြဲ၊ ဟိုအက်င့္စြဲ၊ ဒီလိုအက်င့္စြဲ၊ ဟိုစြဲ၊ ဒီစြဲ၊ ဟိုခိုး၊ ဒီခိုးခိုးထားေတာ့ ဟိုေၾကာက္ဒီေၾကာက္ေၾကာက္ေနရတဲ့အသိ၊ သတၲိမရွိတဲ့၊ ကိုယ္ပိုင္မဟုတ္တဲ့အသိ၊ ဟိုေရာဒီေရာ..မ်ားရာအမွန္တရားလုပ္တဲ့အသိပဲ၊ ငါအသိကေတာ့သတၲိမရွိဘူး၊ ဦးဇင္းေဟာေနတာငါမပါတဲ့အသိ၊ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြကငါမပါတဲ့အလုပ္၊ ဒါေၾကာင့္တငါငါနဲ႔ပညာသင္သလိုေက်ာင္းစာေမးပြဲက်မွာ၊ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမွာ၊ ေၾကာက္မေနရဘူး၊ `တငါငါ´နဲ႔စီးပြားရွာသလိုစီးပြားေရးလုပ္ငန္းမေအာင္ျမင္မွာ၊ စီးပြားပ်က္သြားမွာပူစရာမရွိဘူး၊ `တငါငါနဲ႔တရားအားထုတ္သလို`ငါ´တရားပ်က္သြားမွာပူစရာမရွိဘူး၊ တငါငါနဲ႔စကားေျပာသလို`ငါ´မွားသြားမွာ`ငါ့´ကိုဘယ္သူကဘယ္လိုထင္သြားမွာ၊ ဘာမွပူစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး၊ တငါငါနဲ႔လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြလိုငါမ်ားမွားသြား ၿပီလားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသံသယျဖစ္စရာမရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ကိုယ့္ရဲ႕ဘာဘဲညာဘဲစဥ္းစားပံုၾကီးခ်ဲ႕တတ္တဲ့`ငါအသိ´ကိုစြန္႔ထား၊`ငါ´ဘဲဆိုတဲ့ဘိုးဘြားအေမြ၊ မိဘအေမြဆက္ခံတဲ့အသိေတြကိုစြန္႔လႊတ္ထား။ သေဘာေလးသက္သက္သာသိပါ၊ ဘာဘဲညာဘဲဆိုတဲ့အစြဲေတြကိုျဖဳတ္ပါ။ အေလ့အက်င့္ျပဳလုပ္ပါ။ တငါငါနဲ႔ကိုယ္ထင္ရာအမွန္တရားလုပ္တာေတြစြန္႔လႊတ္ပါ။ အသိညာဏ္ရွိပါ၊ ကိုယ္လိုသူလိုခ်င္းဆရာမတင္တာကိစၥမရွိဘူး၊ ဦးဇင္းတို႔လဲဆရာမတင္ခဲ့ ပါဘူး၊ သူလုပ္ႏိုင္ရင္ကိုယ္လုပ္ႏိုင္ရမွာေပါ့ဆိုၿပီး မာန္မာနအျပည့္နဲ႔ ပညာသင္စီးပြားရွာခဲ့တာပဲ၊ တရားနဲ႔ေတြ႔တဲ့အခါမွ ကိုယ္ဘယ္လိုမွဥာဏ္မမွီတာကို သြားေတြ႔နားလည္သြားတယ္၊ ဒီအလုပ္က ကိုယ့္ရဲ႕ပညာေရး၊စီးပြားေရးအေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ပညာသင္ပိုက္ဆံရွာတဲ့အရည္အခ်င္းနဲ႔ ဘယ္လိုမွလုပ္လို႔မရတာသြားေတြ႔ပါတယ္။ အသိဥာဏ္ရွိရွိနဲ႔အရည္အခ်င္းေတြစြန္႔ၿပီး အနတၲကိုဆရာတင္လိုက္တာဘဲ။ အဲလိုသတၲိရွိဖို႔လိုပါတယ္။ အေၾကာေတြေလ်ွာ့ထားပါ။ ကိုယ္တိုင္လဲသေဘာ၊ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေပၚေနတာကိုလဲသေဘာေလးသက္သက္လို႔လက္ခံသိပါ ။ အာရံုေတြေပၚေနတယ္ဆိုလဲ ေပၚေနတဲ့သေဘာေလးကို တိုက္ရိုက္သိေနပါ။ နဖူးအထက္မွာစိတ္ေရာက္ေနရင္လ ဲသိရံုသက္သက္သေဘာေလး၊ တခုခုသိေနတယ္ဆိုလဲ သိရံုသက္သက္သေဘာေလးေတြကို တိုက္ရိုက္သိေနပါ။ ႏွလံုးသားမွာျဖစ္ျဖစ၊ဗိုက္မွာျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုရင္လဲ…လႈပ္ရံုသက္သက္သေဘာေလးကိုသာ တိုက္ရိုက္သိေနပါ။ လႈပ္တယ္ဆိုတဲ့စကားလံုး ပညတ္မပါေစနဲ႔ငါအသိကိုမစြန္႔လို႔ကေတာ့ ဦးဇင္းသိသလိုသိစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး ၊`ငါ´ကို`ငါ´နဲ႔ရွင္းလို႔မရပါဘူး၊ `ငါ´ကို`ငါ´နဲ႔ရွင္းေနလို႔စစ္ပြဲေတြမၿပီးဆံုးတာ၊ တငါငါနဲ႔လူစြမ္းေကာင္းလုပ္ေနလို႔….လက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြ၊ေဘာလံုးပြဲေတြ ဘယ္ေတာ့မွမၿပီးဆံုးေတာ့ဘူး။ ႏိုင္လိုက္ရံႈးလိုက္နဲ႔ပဲ အရံႈးအႏိုင္သံသရာၾကီးလည္ေနတာပဲ။ သူမသာကိုယ္မသာ ဇာတ္ခင္းေနတာ၊ အခုေဟာေနတာ ငါမပါဘဲေၿပာေနတာ ကိုယ့္ေႀကာင္းသူမ်ားအေၾကာင္းမပါဘူး။ အဲလိုမပါတဲ့အမွန္တရားကိုသိတဲ့သေဘာေလးဘဲ အဲ့စိတ္ေလးျဖစ္လာဘို႔၊ အနတၲဇာတ္လိုက္ေလး ကိုယ့္ရဲ႔ႏွလံုးသားမွာေမြးထုတ္ဘို႔။ ကိုယ့္ရဲ႕အတၲဇာတ္လိုက္ကိုေဘးခ်ိတ္ထားပါ၊ တစ္သံသရာလံုးသရုပ္ေဆာင္လာခဲ့တာ `ငါ´ဆိုတဲ့အတၲသရုပ္ေဆာင္ကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ေတာ့။ ေ၀ဒနာခံစားေနတယ္ဆိုလဲ ျဖစ္ရံု၊ခံစားရံုသေဘာေလးသက္သက္ကိုသာ တိုက္ရိုက္သိေနပါ၊ နာတယ္၊ က်င္တယ္၊ မသိနဲ႔။ ထိရံု၊သိရံု၊ခံစားရံုသက္သက္ေလးသိတာ ငါမပါတဲ့အယူပါ။ တငါငါနဲ႔ယူတဲ့အယူကေတာ့ မိဘေတြ၊ ဆရာသမားေတြသင္ေပးထားတဲ့အယူဘဲ၊ ငါသ…ိသိဖို႔ကေတာ ဘုရား၊တရား၊သံဃာကိုအားကိုးေနစရာမလိုဘူး။ ငါမဟုတ္တဲ့အမွန္တရားအတြက္၊ ငါမပါဘဲသိဖို႔အတြက္၊ တငါငါနဲ႔သိမ္းပိုက္ထားတာေတ ြဦးဇင္းအကုန္စြန္႔ခဲ့လို႔ စြန္႔ရက်ိဳးနပ္တဲ့တရားကိုနားလည္လာပါတယ္။ ငါသိဖို႔၊ငါပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔၊ ငါစီးပြားေရးသမားျဖစ္ဖို႔ ငါဆိုတဲ့အထင္မွား ႀကီး၊ အစြဲႀကီးကိုစြန္႔စရာမလိုပါဘူး။ ငါမဟုတ္တဲ့အမွန္တရားကိုသိဖို႔အတြက္ကေတာ့ နဂိုသိေနက်ငါသိထားတာမွန္သမ်ွစြန္႔ဖို႔လိုပါတယ္။ တငါငါနဲ႔ရွင္းလို႔မရတဲ့ျပသနာမွန္သမ်ွက စိတ္၊ေစတသိက္၊ရုပ္၊သေဘာပရမတ္နဲ႔ရွင္းလို႔ရပါ တယ္။ ငါဆိုတဲ့ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ေတာ ့ပညာတတ္ပဲျဖစ္မယ္၊ သူေ႒းပဲျဖစ္မယ္။ လူ႔ေလာကထဲကလူေတြသတ္မွတ္တဲ့လူ စြမ္းေကာင္းပဲျဖစ္မယ္။ လူေတြသတ္မွတ္တဲ့တရားဥပေဒပဲနားလည္မယ္။ သစၥာေလးပါးအမွန္တရားဆိုတ ဲ့ သဘာ၀တရားဥပေဒကိုေတာ့ ပရမတ္တရားအစစ္ကိုေတာ ့နားလည္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ဇာတ္ေကာင္ေျပာင္းပါ။ ဓမၼဇာတ္ လိုက္ကိုအားကိုးပါ။ ပုဂၢိဳလ္သတၲ၀ါအစြဲ၊ ငါမွငါျဖစ္ေနတဲ့အစြဲကိုျဖဳတ္ပါ၊ နိဗၺာန္ကိုတငါငါနဲ႔သူေတာင္းစားေတာင္းယူသလိုေတာင္းယူလို႔မရဘူး၊ ဘုရားအစစ္၊တရားအစစ္၊သံဃာအစစ္ကို ဘယ္လိုမွေသေသခ်ာခ်ာနဲ႔နားလည္မွာမဟုတ္ ဘူး၊ `ငါ´မရွိဘူးဆိုတာကို ဘယ္လိုမွ`ငါ´နဲ႔သိစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။ `ငါ´ရွိတယ္လုပ္ေနတဲ့စိတ္က`ငါ´မရွိတဲ့အမွန္တရားကိုဘယ္လိုမွလက္မခံႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေယာက်္ားပဲ၊ မိ္န္းမပ ဲစြဲေနတဲ့စိတ္က `ေယာက်္ား၊မိန္းမမရွိတာကိုဘယ္လိုမွလက္ခံလို႔မရဘူး။ ကိုယ္တိုင္လဲသေဘာ… ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာေပၚေနတာ မွန္သမ်ွလဲျဖစ္ရံုသက္သက္၊ သေဘာ ေလးသက္သက္ပါဘဲ၊ ဦးဇင္းတို႔`ဘာမွမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့´ ခံယူခ်က္နဲ႔ေဆးရံုေပါင္းစံုမွာေရာဂါသည္ေတြ၊ ဆရာ၀န္ေတြကို၊ ေက်ာင္းေတြမွာေက်ာင္းသားနဲ႔ဆရာသမားျပသနာေတြကို တငါငါနဲ႔ရွင္းလို႔မရတာေတြလိုက္ရွင္းေပးကုသေပးေနတာပါ။ ေဆးရံုဆိုတာငါဆရာ၀န္၊ငါလူနာဆိုၿပီး၊ ေက်ာင္းဆိုတာကလဲငါဆရာ၊ငါေက်ာင္းသူ၊ငါေက်ာင္းသားဆိုၿပီး၊ ရိပ္သာေတြမွာလဲငါေယာဂီပဲဆိုၿပီး တငါငါနဲ႔ရွင္းေနတာေတြက ိုအဲလိုအတၲနဲ႔ရွင္းလို႔မရတာေတြကို အနတၲနဲ႔ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ရွင္းေပးေနတာပါ။ မိဘနဲ႔သားသမီးျပသနာ၊ လင္နဲ႔မယားျပသနာ၊ ေယာဂီေတြရဲ႕တငါငါနဲ႔အားထုတ္ယူေနလို႔ နားမလည္တဲ့ျပသနာ၊ ရႈပ္ေထြးေနတာေတြက ငါမဟုတ္တဲ့သေဘာပရမတ္အေနနဲ႔ စြမ္းေဆာင္လို႔ရပါတယ္။ တငါငါနဲ႔ဘုရားရွာရင ္လူေတြသတ္မွတ္တဲ့ဘုရားပဲေတြ႔မယ္ ။ ဘုရားအစစ္ဘယ္ေတာ့မွမေတြ႔ဘူး။ တငါငါနဲ႔ တရားရွာရင္စာအုပ္ထဲကတရားပဲေတြ႔မယ္။ လူေျပာသူေျပာ၊တရားေတြစကားေတြပဲေတြ႔မယ္။ တငါငါနဲ႔နားေထာင္ေနရင ဦးဇင္းေရွ႔ဆက္ေျပာမဲ့စကားေတြက ိုနားလည္မွာမဟုတ္ဘူး။ ငါမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေနတာကို ကိုယ္ကလဲ ငါမဟုတ္သလို ငါမပါဘဲနာမွအေပးအယူကိုက္ေတာ့မယ္။ ဒုတိယအဆင့္မွာေတာ့ ပထမအဆင့္မွာ လက္ခံလိုက္တဲ့သေဘာေတြကို `ဘာမွမဟုတ္ဘူး ‘ လို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်။ ဒီအဆင့္မွာ သေဘာ+ပရမတ္၊စိတ္၊ေစတသိက္၊ရုပ္ေတြကို ဘာမွမဟုတ္တဲ့အနတၲပညာသင္ေပးေနပါၿပီ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘယ္လိုမွသေဘာမထားပါန။ အေလ့အက်င့္ျပဳလုပ္ေပးပါ။ အနတၲပညာဆိုတာ တငါငါနဲ႔လုပ္ေနက်အလုပ္ေတြကိုစြန္႔လႊတ္တာ၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔သာဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးဘာမွမဟုတ္တဲ့အျဖစ္ကိုသာခံယူေနရမွာ။သေဘာပရမတ္ကေလးက ဘာမွမဟုတ္တဲ့အနိစၥပညာ၊ဒုကၡပညာ၊အနတၲပညာကိုသင္ရမွာ။ ျဖစ္တာေတြသိတာေတြျပဳလုပ္တာေတြရဲ႕အားလံုးက ိုဘာမွဟုတ္တဲ့အမွန္တရားကို နားလည္တဲ့အသိဥာဏ္ရွိရမယ္။ ျမန္မာျပည္ မွာေနရင္ျမန္မာစကားတတ္ဖို႔လိုသလို၊ ႏိုင္ငံျခားေနရင္သူတို႔ဘာသာေတြရဲ႕စကားတတ္ဖို႔လိုသလိုပဲ။ သေဘာပရ မတ္ေတြအေနန ဲ႔အနိစၥ၊ဒုကၡ၊အနတၲဆိုတဲ့အမွန္တရားေတြသိဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာမွမဟုတ္ဘူးသာ ရြတ္ေန လိုက ္ဘာၾကီးလဲ၊ဘယ္လိုအလုပ္ၾကီးလဲဆိုတဲ့ လူေတြးမေတြးနဲ႔၊ လူမပါဘဲေျပာေနတာကို အကင္းပါးပါးအသိဥာဏ္ရွိ ပါ။ စိတ္စိတ္ခ်င္းယွဥ္ပါ။ ဦးဇင္းစိတ္နဲ႔အေပးအယူလုပ္ပါ။ ဦးဇင္းလဲဘုရားနဲ႔ဘုရားတပည့္သားေတြရဲ႕စိတ္နဲ႔အေပးအယူလုပ္ခဲ့လို႔ အခုလိုသိလာတာ၊ အေမေမြးတဲ့အသိ၊ ဆရာသမားေတြေပးတဲ့အသိမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ေပးၿပီးေတာ့ ဘုရားစိတ္ကိုယူလိုက္လို႔ အဲလိုသတၲိရွိလို႔ တရားနဲ႔ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္နဲ႔တသားတည္းျဖစ္သြားၿပီး တရားစိတ္ျဖစ္သြားတာ ေယာက်ာ္းစိတ္။ ငါ့စိတ္၊ဘာစိတ၊္ညာစိတ္ေတြဘုရားကိုလွဴလိုက္တာ။ ဘာဘဲညာဘဲဆိုတဲ့ၿပိဳင္ခ်င္ဆိုင္ခ်င္ေနတဲဲ ့ကိုယ့္ရဲ႕မာန္မာနကိုခ်ပါ။ ေယာက်ာ္းပဲဆိုေယာက်ာ္းခ်င္း၊ မိန္းမပဲဆိုမိန္းမခ်င္း၊ ေက်ာင္းသားပဲဆိုေက်ာင္းသားခ်င္း၊ အာကစားသမားပဲဆိုအားကစားသမားခ်င္း၊ ႏိုင္ငံေရးသမားပဲဆိုႏိုင္ငံေရးသမားခ်င္း၊ အခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ခ်င္ဆိုင္ခ်င္ေနလို႔ဘာဘဲညာဘဲဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေတြစြဲေနတာ၊ အဲဒီ့ၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွၿပိဳင္လို႔ဆိုင္လို႔မ ဆံုးေတာ့ဘူး။ အားကစားပြဲေတြဘယ္ေတာ့မွမၿပီးေတာ့ဘူး။ လက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြ၊ စစ္ပြဲေတြ၊ စာေမးပြဲေတြ ဘယ္ေတာ့မွမၿပီး ေတာ့ဘူး။ ရွာတဲ့ေဖြတဲ့စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြဘယ္ေတာ့မွမရပ္ေတာ့ဘူး။ အဆံုးမရွိတဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ေနတာ အဆံုးမရွိေအာင္ရူးသြပ္မိုက္မဲေနလို႔၊ ဘယ္ေတာ့မွခ်စ္လို႔မ၀ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွေသလို႔အားမရေတာ့ဘူး။ တငါငါနဲ႔လုပ္ေနတာမွန္သမ်ွအဆံုးမရွိဘူး၊ အဓိပၸါယ္မရွိဘူး၊ လုပ္ေနရတယ္ဆိုထဲက၀ဋ္လည္ေနတာဘဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွ၀ဋ္ေၾကြးေပးဆပ္လို႔ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဓမၼအလုပ္၊ သစၥာေလးပါးနိဗၺာန္ဆိုတဲ့ခ်မ္းသာအစစ္ အမွန္တရားရွာေဖြတဲ့အလုပ္မွာ ေတာ့အဆံုးရွိပါတယ္ ။ “ဘာမွမဟုတ္ဘူးသာရြတ္ပါ”ဘာလဲလို႔မစဥ္းစားနဲ႔။ စဥ္းစားလို႔သိတဲ့တရားမဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာသတ္မွတ္ထားတဲ့ဘုရား၊တရားေတြပဲရွိတယ္။ ပရမတ္တရားအစစ္ကိုေျပာေနတာပါ။ ကိုယ့္မွာျဖစ္ေနက်စိတ္ေတြဘရိတ္အုပ္ထားပါ။ ျဖစ္ေနက်၊သိေနက်မဟုတ္တ ဲ့“ဘာမွမဟုတ္ဘူး”ဆိုတာက ိုရြတ္ေနၿပီးဘာမွမဟုတ္တဲ့အျဖစ္ကိုခံယူပါ။ ဟိုစိတ္ေပၚဒီစိတ္ေပၚေပၚလာရင္ေပၚလာသမ်ွစိတ္ေတြကိုဆန္႔က်င္ပါ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဘာစိတ္မွျဖစ္စရာမလိုဘူးဆိုၿပီး ဘာမွမဟုတ္တဲ့အမွန္တရားအားကိုးၿပီးေတာ့မ ွဘာဘဲညာဘဲဆိုတဲ့အစြဲေတြဖဳတ္ ေနပါ။ ပရမတ္၊အနတၲပညာေလးကိုသင္ေပးပါ။ လူ႔ေလာကထဲက “ကၾကီး၊ခေခြး”ဆိုတာကအတၲပညာ၊ လူေတြထြင္ ထားတဲ့ပညာပဲ၊ စိတ္၊ေစတသိက္၊ရုပ္ပရမတ္ပညာကေတာ့ သူ႔ပင္ကိုယ္သဘာ၀အတိုင္းရွိေနတဲ့အနတၲပညာပါ။ လူ႔ ေလာကထဲကိုဘာဘာသာညာဘာသာအျဖစ္ခံယူစရာလဲမလိုဘူး။ ေယာက်ာ္းေတြမိန္းမေတြအျဖစ္ သေဘာပရမတ္ေတြကခံယူစရာမလိုဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အမွန္တရားကိုခံယူရဲဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အျဖစ္ကိုလက္ခံႏိုင္ဖို႔ပဲလိုတယ္။ ဘာမွသိခ်င္မေနနဲ႔၊မေျပာခ်င္နဲ႔၊မေျပာခ်င္လို႔မသိခ်င္လို႔မလုပ္ခ်င္လို႔မစားခ်င္လို႔ခ်မ္းသာတာပါ။ စားေနရ တာလုပ္ေနရတာမွာ မၿငိေနလို႔ခ်မ္းသာတာ။ ၿငိေနရင္ဆင္းရဲတယ္။ ၿငိေနရင္ငါးမ်ွားခ်ိတ္မွာမိေနတဲ့ငါးလိုပဲစြဲေန၊ခ်ိတ္ေန၊ ၿငိတြယ္ေနရင္မလြတ္ေျမာက္ေတာ့ဘူး။ ဆင္းရဲၿပီ။ တရားခ်မ္းသာက ျဖစ္တာေတြမၿငိတြယ္တဲ့လြတ္ေျမာက္တဲ့ခ်မ္းသာ။ ေပၚလာတဲ့စိတ္မွန္သမ်ွဆန္႔က်င္ပါ။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့အေရးကိုၾကီးပါ။ ဒုတိယအဆင့္မွာ ကိုယ္လုပ္ေနက်မဟုတ္တဲ့အလုပ္က ိုျပဳလုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ကိုယ္နဂိုလုပ္ေနက်တငါငါနဲ႔အတၲလက္နက္ကိုင္ၿပီး ေသာင္းက်န္းေနက ် အရူးထခ်င္ေနက် စိတ္အလုပ္ေတြစြန္႔လႊတ္ထားၿပီး ဘာမွမဟုတ္တဲ့အမွန္တရားအားကိုးၿပီး ျပတ္ျပတ္သားသားဆံုးမပါ။ ျဖစ္သမ်ွ၊သိသမ်ွ၊ျပဳလုပ္သမ်ွဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ရြတ္ေနတာကိုက ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ဦးဇင္းတို႔ကိုယ့္စိတ္ကိုဆံုးမႏိုင္လို႔ သူမ်ားစိတ္ကိုဆံုးမႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္အတၲကိုစြန္႔လႊတ္ႏိုင္လို႔သူမ်ားအတၲကို ေကာင္းေကာင္းေခ်မႈန္းႏိုင္ တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုျဖစ္ခြင့္ေပးေနရင္ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေနရာဘယ္အခ်ိန္ဘယ္သူဘယ္၀ါဘာကိစၥ၊ညာကိစၥေတြမျပတ္တရစပ္သိေနလို႔ စိတ္အစဥ္ကျပတ္တယ္မရွိဘူး။ အဲ့စိတ္အစဥ္က ဘာမွမဟုတ္တဲ့အျဖစ္ကို ခံယူ ဘုရား၊တရား၊သံဃာအားကိုးၿပီးေတာ့မ ွဘာမွမဟုတ္မွေတာ ့ဘာမွျဖစ္စရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ျဖစ္သမ်ွစိတ္ေတြကိုဆန္႔က်င္ေနပါ။ ဒုတိယအဆင့္မွာလုပ္ေနက်မဟုတ္တဲ့ဘာမွမဟုတ္တာေတြကို မျပတ္တရစပ္သိမ ွတတိယအဆင့္ မွာ အနတၲမ်ိဳးေစ့ျဖစ္တာေတြကို ဘာမွမဟုတ္တာေတြရိပ္မိလာလိမ့္မယ္။ လက္ခံလာႏိုင္ပါမယ္။ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္ေနတာပ ဲ ျဖစ္ေနတာမွန္သမ်ွ ဘာမွမဟုတ္ပါလား၊ အတၲမဟုတ္ပါလား၊ အခ်ည္းႏွီးပါလား၊ အလကားပါလား၊ အသံုးမက်ပါ လားလို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္ရိပ္မိလာလိမ့္မယ္။ ငါအသိကိုစြန္႔မွျဖစ္တာေတြက ိုဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ မွန္မွန္ကန္ကန္သိလာလိမ့္မယ္။ အဲ့အသိတန္ဘိုးရွိပါတယ္။ အလိုလိုအသိပါ။ ဟိုမွတ္ဒီမွတ္၊ဟိုဖတ္ဒီဖတ္၊ ဟိုနားစြင့္ဒီနားစြင့္၊ ဟိုသိဒီသိသိတဲ့အသိေတြက ကိုယ္လိုသူလိုသင္ညာအသိ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္စီဒီတစ္ခ်ပ္ရဲ႕ေျပာတဲ့အသိပဲရွိေသးတယ္၊ေျပာသ ေလာက္သိတာရွိေသးတယ္။ အမွန္တရားကိုတိုက္ရိုက္သိတာမဟုတ္ေသးဘူး။ ဒါေတြကကိုယ္ပိုင္မဟုတ္ဘူး။ အခု လုပ္ခိုင္းတဲ့အလုပ္ကေလးကကိုယ္ပိုင္ရတယ္။ ဦးဇင္းသိတဲ့အသိကကိုယ္ပိုင္အသိဘယ္ေတာ့မွေမ့စရာမရွိဘူး။ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္၊ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္း၊။ ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္ရွိေတာ့အလိမ္မခံရေတာ့ဘူးေပါ့။ တန္ဘိုးအရွိဆံုးကကိုယ္ပိုင္သိတဲ့အသိေလးပဲ။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္မရွိေေတာ့ထာ၀ရဘုရားပဲဆိုၿပီးေတာ့ သူမ်ားလိမ္လဲကိုယ္ကခံေနရမွာ။ ေရာ ေယာင္ၿပီး ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ကိုးကြယ္ေနရမယ္။ ဘိုးေတာ္ပဲ၊ဘြားေတာ္ပဲ၊ထြက္ရပ္ေပါက္ပဲဆိုၿပီးေတာ့မွ သူမ်ားကေျပာလဲကိုယ္ကဘာမွန္းမသိေတာ့ ေရာေယာင္ၿပီးကိုးကြယ္ေနရမယ ္။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္မရွိရင္သူူူူူူူူူမ်ားပါးစပ္လမ္းဆံုးမယ္ ။ သူမ်ားမွားသလိုမွားမယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဥာဏ္မရွိရင္မွားစရာမရွိဘူး။ ဒုကၡေရာက္တယ္ဆိုတ ာကိုယ့္ရဲ႕ႏွလံုးသားထဲမွာတရားမရွိရ င္ ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ တရားမရွိေတာ့ မတရားရွိၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္မတရားနဲ႔ကိုယ္ထင္ရာ အမွန္တရား လုပ္ၿပီးေတာ့မွ တစ္သံသရာလံုးက က်င့္လာခဲ့တဲ့အတိုင္း က်င့္ခဲ့ၿပီးေတာ့မွ ယူလာခဲ့တဲ့ အယူယူၿပီးေတာ့မ ွကို္ယ့္အယူနဲ႔ ကိုယ္္ဒုကၡ ေရာက္ေနတာ။ လုပ္ရတာမခက္ဘူး။ မလုပ္ခ်င္လို႔ခက္တာ။ ဘာလိုမလုပ္ခ်င္လဲဆိုေတာ့ တစ္သံသရာလံုးက မလုပ္ခဲ့လို႔မၾကိဳက္လို႔၊ အတိတ္ကတရားအစစ္မေတြ႔ခဲ့လို႔၊ တရားအစစ္ကိုမက်င့္ခဲ့လို႔။ ကိုယ္နားလည္တာဘဲတရားလုပ္ခ်င္ေနလို႔ဘဲ။ ကိုယ္နားလည္တဲ့တရားနဲ႔ ကိုယ္နိဗၺာန္သြားမယ္လုပ္ေနတာဘဲ။ ဘာလို႔မွားလဲဆိုေတာ့ အတုနဲ႔အစစ္မွာ အစစ္ကိုလက္မခံႏိုင္ျဖစ္ေနလို႔ဘဲ။ အဲ့အက်င့္ကိုစြန္႔ရမယ္။ လူေျပာသူေျပာနဲ႔သိေနတဲ့အသိေတြကို စြန္႔ရဲတဲ့သတၲိရွိရမယ္။ နားကၾကားတဲ့အသိေလး၊ဦးေႏွာက္နဲ႔သိတဲ့အသိေလး၊မ်က္စိနဲ႔ျမင္တဲ့အသိေလး၊ဘယ္သူလဲဘယ္၀ါလဲဘယ္ဘုရားပဲဘယ္ဆရာေတာ္ပဲအဲဒီလိုအသိကိုမစြန္႔ရဲရင ္ဘယ္လိုမွဒီလိုသိလာမွာမဟုတ္ဘူး။ သင္ညာသိနဲ႔ပညာသိလဲလိုက္ရတယ္။ အမွားအသိကိုစြန္႔လိုက္ေတာ့မ ွကိုယ္ပိုင္အသိကိုသိလာတာ။ ဘယ္ဘုရားပဲ၊အေဖပဲ၊အေမပဲဲ၊သူငယ္ခ်င္းပဲဲ၊ ေဆြမ်ိဳးပဲ၊ဘယ္ရိပ္သာပဲဲ၊စားစရာပဲဲ၊၀တ္စရာပဲဲ၊ေနစရာပဲဲဘာပဲဲညာပဲဲဘယ္သူဘယ္၀ါဘာကိစၥ၊ညာကိစၥ၊နာတယ္က်င္တယ္၊ပူတယ္၊ေအးတယ္၊ဘယ္ေန႔ဘယ္ေနရာ၊ဘယ္အခ်ိန္ ဒါေတြကသညာအသိ၊ အငွားအသိ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြဆီက ငွားၿပီးသိထားတဲ့အသိ၊ ဘိုးဘြားေတြဆီကငွားၿပီးသိထားတဲ့အသိ၊ အဲဒီသညာအသိကိုအားကိုးေနရင ္ဘယ္ေတာ့မွပညာသိမသိဘူး။ စိတ္ကသညာအသိပဲစြဲေနတယ္။ အေဖအေမလုပ္ေနရတာစြဲေနတယ္။ သားသမီးကလည္းအေဖ အေမေခၚေနရတာစြဲေနတယ္။မိဘကလဲသားေမြးသမီးေမြးတာေတြစြဲေနတယ္။ လူမမာကလဲေရာဂါေမြးေနရတာစြဲေနေတာ့ေရာဂါသည္ပဲျဖစ္ေနတာေပါ့။ ေရာဂါျဖစ္တာကိုငါျဖစ္တယ္ဆိုၿပီးစြဲေနတာ၊ၾကီးလဲငါၾကီးၿပီ။ ေသလဲငါေသၿပီ၊ မေကာင္းလဲ“ငါ”၊ေကာင္းလဲ“ငါ”လုပ္ေနလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ။ ဒီေတာ့မေကာင္းလဲမေကာင္းရံုဘဲ၊ေကာင္းလဲ ေကာင္းရံုပဲ၊“ငါ”မဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔လက္ခံႏိုင္ဖို႔ၾကိဳးစား။ မိဘေတြဆရာသမားေတြဆီက Copyကူးတဲ့အသိကို အဟုတ္ၾကီးမွတ္မေနနဲ႔။ ဒါဦးေႏွာက္Copyကူးထားတာ၊ မိဘဦးေႏွာက္Copyကူးၿပီးမွကိုယ့္္အဖိုးအဖြားကဘယ္သူပဲဆိုၿပီးCopyကူးထားတာ။ ဘာလူမ်ိဳးပဲဘာဘာသာပဲဆိုတာCopyကူးထားတာ၊ အိမ္ငွားဘ၀ေလးေက်နပ္ေနရင္ဘယ္ေတာ့မွအိမ္ရွင္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ လိုင္းကားစီးတာေလးေက်နပ္ေနရင္ဘယ္ေတာ့မွကိုယ္ပိုင္ကားစီးႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္လိုသူလိုစိတ္ေတြကိုCopyကူးခ်င္ေနရင ္ကိုယ္လိုသူလိုဘ၀ကဘယ္ေတာ့မွမလြတ္ေျမာက္ဘူး။ ဦးဇင္းလဲဘုရား၊တရား၊သံဃာနဲ႔ေတြ႔ၿပီးေတာ့မွ ဘုရားစိတ္၊တရားစိတ္၊သံဃာစိတ္က ုCopyကူးလိုက္တာ။ အဲဒါ ေၾကာင့္ကိုယ္လိုသူလိုမဟုတ္တာသိလာတာေပါ့။ ကိုယ္လိုသူလိုမေျပာႏိုင္တာေျပာႏိုင္တယ္၊မလုပ္ႏိုင္တာလုပ္နိုင္ တယ္။ ဘယ္သူလဲ ဘယ္သူ႔သားသမီးလဲဘယ္အရြယ္လဲ ဒါေတြစြဲေနရင ္ဦးဇင္းေျပာတာနားမလည္ႏိုင္ပါဘူး။ အေဖပဲ၊အေမပဲ၊ေဆြပဲမ်ိဳးပဲဆိုတာစားစရာေနစရာပဲဆိုတာ တိရစၧာန္ေတြေတာင္သိတယ္။ လူမ်ိဳးမေရြးဘာသာမေရြးသိတယ္။ တစ္သံသရာလံုးသိလာတဲ့အသိေတြ၊ဒီအငွားအသိကိုစြဲေနလို႔ကိုယ္ပိုင္အသိဥာဏ္မရွိေတာ့ဘူး။ မဆံုးႏိုင္တဲ့အသိ ေတြလုပ္ေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွမဆံုးဘူး။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလုပ္ခ်ရင္ဆံုးသြားမယ္။ ျဖစ္သမ်ွ၊သိသမ်ွ၊ျပဳလုပ္သမ်ွဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ျဖစ္တာေတြကိုဘာမွမဟုတ္ဘူးလုို႔ လက္ခံႏိုင္ရင္အဲဒီ့အသိကိ ုတစ္မိနစ္ေလာက္ဆက္ခါဆက္ခါသိဖို႔ၾကိဳး စား။ အျဖစ္ကိုသိတာမဟုတ္ေတာ့ဘဲျဖစ္ေတာ့ျဖစ္္ေနေပမဲ့ျဖစ္တာေတြကို ဘယ္လိုမွသေဘာမထားဘဲ ဘာမွမဟုတ္ ပါလားလို႔ရိပ္မိလာလိမ့္မယ္။ နဂိုတုန္းကေတာ့`ငါ´ျဖစ္တာဘဲထင္ေနတာပူငါပူတာဘဲ။ ေအးငါေအးတာဘဲ၊ျဖစ္သမ်ွအငန္းမရလိုက္သိမ္းပိုက္ေနတာဘဲ။ မွတ္တမ္းတင္ေနတာ။ ျဖစ္တာကိုဘာဘဲညာဘဲအယူက ိုမစြန္႔ႏိုင္လို႔ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔နားမလည္တာ။ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ယူလို႔မရတာ။ မစြန္႔ရဲရင္ဘုရားေတာင္မျဖစ္ဘူး။ ထီးနန္းစည္းစိမ္စြန္႔ရဲတယ္။ စၾကာ၀ေတးမင္းစည္းစိမ္စြန္႔ရဲတယ္။ ကိုယ္ကဘာမွမဟုတ္ဘဲနဲ႔ေတာင္မစြန္႔ရဲဘူး။ တစ္သံသရာလဲမ၀ႏိုင္ေအာင္သိ ေနတဲ့အသိေတြ၊ ဘာဘဲညာဘဲသိေနရင္ဘယ္ေတာ့မွမ၀ေတာ့ဘူး။ ဘာဘဲညာဘဲသိခ်င္ေနေတာ့မွာဘဲ…အဲ့အသိစြန္႔ စြန္႔ႏိုင္မ ွဘာမွမဟုတ္တာကိုု သိမယ္ ။ ကိုယ္သိထားတဲ့အသိမွန္သမ်ွစြန္႔ရမွာ ငါသိထားတဲ့အသိမွန္သမ်ွစြန္႔ရမွာ။ ငါပညာတတ္ပဲဆိုၿပီးပညာတတ္သိကာ လူႀကီးပဲဆိုၿပီးလူႀကီးသိကာ ထိန္းေနရင္ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ငါမိဘပဲဆိုၿပီးမိဘသိကာထိန္းေနရင္ အဘိုးအဘြားျဖစ္ေတာ့လဲအဘိုးအဘြားသိသာဆက္ထိန္းေပေတာ့။ ေသေတာ့လဲ မသာအသိသာဆက္ၿပီးေတာ့ ထိန္းေနေပေတာ့။ ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အမွန္တရားအနတၲသိတာကိုထိန္းလို႔မရေတာ့ဘူး ။ သီလသိတာအစစ္၊ သမာဓိသိတာအစစ္၊ ပညာသိတာအစစ္ကို မဆံုးႏိုင္တဲ့တငါငါနဲ႔ဟန္ေဆာင္တဲ့အေရးကိုသာႀကီးေနရင ္ ငါမဟုတ္တဲ့အေရးကိုဘယ္လိုမွႀကီးလို႔မရဘူး။ လြတ္လပ္ရင္ခ်မ္းသာတယ္။ မလြတ္လပ္ရင္တခါလာလဲေရွးေရွးတုန္းကအေၾကာင္းပဲ….ဘယ္သူဘယ္၀ါပဲ၊တခါလာလဲဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္။ ငါ့အေၾကာင္းသူ႔အေၾကာင္းငါ့အိမ္သူ႔အိမ္ပဲေျပာေနရမယ္..ဘယ္ေတာ့မွဆံုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုဘယ္လိုမွသေဘာမထားနဲ႔။ ငါသိတာတရားဆိုရင္အကုန္လံုးကတရားသမားျဖစ္ေနမွာေပါ့… ကိုယ္တိုင္သိတဲ့အသိဆိုရဲရင့္တယ္။ တစ္ဆင့္ခံဆိုရင္၊ဟိုစာဖတ္ဒီစာဖတ္ဆိုရင္စာေရးဆရာကမွားႏိုင္ေသးတယ္။ ဘယ္သူေျပာလို႔သိတယ္ဆိုရင ္ေျပာတဲ့သူကမွားႏိုင္ေသးတယ္။ ဦးဇင္းတို႔လဲမွားၿပီးေျပာတာေလးေတ ြရွိႏိုင္ေသး တယ္။ ဘုရားမွမဟုတ္တာ မွားႏိုင္တာခ်ည္းပဲ တက္တက္စင္ေအာင္မမွားရင္ေတာင္မ ွအဓိပၸါယ္တလြဲေကာက္မွားစရာရွိႏိုင္ေသးတယ္။ ကိုယ္ပိုင္အသိတိုက္ရိုက္အသိက်ေတာ မာွးစရာမရွိဘူး။ အနိစၥကို၊ဒုကၡကို၊အနတၲကိုဘာမွမဟုတ္တာကို တိုက္ရိုက္သိတဲ့အသိကေတာ့မွားစရာကိုမရွိဘူး။ မွားရင္လဲမသိဘူး။ တကယ္သိရင္လဲမမွားေတာ့ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာေတြဘာသာေျပာင္းတယ္ဆိုတာ ဘုမသိဘမသိနဲ႔ကိုယ့္မိဘဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေတာ့ ကုိယ္လဲေရာေယာင္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ ျဖစ္ေနေတာ့ ဟိုဘက္ကဘာဘဲညာဘဲအေျပာေကာင္းေတာ့…ဟိုဘက္ပါသြားတာ။ ာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ဥာဏ္မရွိလို႔ဘဲ။ ဘုရားမဟုတ္တဲ့မိဘ၊ဆရာသမားေတြသင္ေပးတဲ့အသိကိုစြန္႔ပါ။ အဲလိုသတၲိရွိဖို႔လိုတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကမလြတ္မလပ္ျဖစ္ေနေတာ့လိမ္သမ်ွခံေနရတယ္။ ေျခာက္သမ်ွေၾကာက္ေနရတယ္။ ေခ်ာ့သမ်ွေပ်ာ့ေနရတယ္။ အရူးလုပ္သမ်ွခံေနရတယ္။ ေျမွာက္ေပးသမ်ွဘ၀င္ျမင့္ေနရတယ။ ေျပာသမ်ွလိုက္နားေထာင္ေနရတယ္။ ျမင္ျမင္သမ်ွလိုက္ ၾကည့္ေနရတယ္။ စားလို႔ရသမ်ွဟိုစားဒီစားေလွ်ာက္စားေနရတယ္။ လုပ္လို႔ရသမ်ွတငါငါနဲ႔ေလွ်ာက္လုပ္ေနရတယ္။ သြားလို႔ရသမ်ွဟိုသြားဒီသြားေလွ်ာက္သြားေနရတယ္။ ကိုယ္လိုသူလိုလုပ္သလိုလုပ္ေနရတယ္….အဆံုးမရွိဘူး။ ကိုယ့္မွာမရွိရင္သူမ်ားဆီကေခ်းရသလို ေတာင္းစားရသလိုေပါ….၊အခုလဲကိုယ့္ဆီမွာဘာဥာဏ္မွမရွိေတာ ့ကိုယ္သိတဲ့အသိက မိဘဆီကေခ်းငွားၿပီးသိတဲ့အသိဘဲ ဘယ္ေတာ့မွမဆံုးႏိုင္တဲ့ ဘာဘဲညာဘဲအသိကိုစြန္႔။ ဘာစြဲညာစြဲျဖဳတ္၊စြန္႔လိုက္ရင္အစြဲျဖဳတ္လိုက္ရင္ဆံုးသြားမယ္။ ဘာဘဲညာဘဲလက္ခံၿပီးေျပာသမ်ွတစ္ခုခုပဲျမင္သမ်ွျမင္သမ်ွေလာက္ပဲတစ္ခုခုပဲဆို ၿပီး။ စားလုိ႔ရသမ်ွတစ္ခုခုပဲဆိုၿပီးလိုက္စားေနရင္၊ သြားလို႔ရသမ်ွတစ္ေနရာရာပဲဆိုၿပီးေလ်ွာက္သြားေနရင္၊ လုပ္လို႔ရသမ်ွဘာလုပ္ညာလုပ္ဆိုၿပီးေလ်ွာက္လုပ္ေနရင္ ဘယ္ေတာ့မွမဆံုးေတာ့ဘူး။ စိတ္ကအေတြးေတြကုိမွီမေနနဲ႔။ အေဆြး ေတြကိုမွီမေနနဲ႔။ အေၾကာက္ေတြကိုမွီမေနနဲ႔။ ဟိုေၾကာက္ဒီေၾကာက္ဆိုရင္ဘယ္ေတာ့မွေၾကာက္လို႔မ၀ေအာင္ အေၾကာက္သံသရာႀကီးေၾကာက္သက္ရွည္ေအာင္လုပ္ေနၿပီ။ ဟိုလိုဒီလိုဆိုရင္ေလာဘအသက္ရွည္ေအာင္လုပ္ေနတာ။ ဘယ္ေတာ့မွပိုတယ္ဆိုတာမရွိေအာင ္အလိုဇာတ္ကိုခင္းေနတာ။ ဟိုပူဒီပူဆိုရင္ဘယ္ေတာ့မွေအးစရာမရွိေအာင္ အပူဇာတ္ကိုခင္းေနတာ။ ဟိုသံသယျဖစ္ဒီသံသယျဖစ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွစိတ္ခ်လက္ခ်ယံုႏိုင္စရာမရွိေအာင္ သံသယဇာတ္ကိုခင္းေနၿပီ။ `စားၿပီးၿပီလားဆိုေတာ့´“စားၿပီးၿပီ”ေျပာေတာ ့အခုအခ်ိန္ေလးဘဲမွန္တယ္။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မစားရေသးဘူးဆိုုတာျဖစ္လာအံုးမယ္။ “ေနေကာင္းလား”ဆိုေတာ့“ေကာင္းတယ္”၊ ယာယီအလုပ္၊ သစၥာမစိုက္တ ဲ့အျမဲမ မွန္တဲ့အလုပ္ေတြ ဦးဇင္းေျပာျပတာေတြဟာအျမဲမွန္တဲ့စကား၊ မွားစရာမရွိတဲ့စကားေတြပါ။ ဒါေၾကာင့္သတၲိရွိတယ္၊ မွန္ရင္ေၾကာက္စရာမလိုဘူး။ မွားလို႔ေၾကာက္ေနရတာ အမွန္တရားမွာအင္အားရွိတယ္၊ ငါဟန္ေဆာင္ေနရင္ ကိုယ္လုိသူလုိဟန္ေဆာင္ရဲတဲ့အင္အားပဲရွိတယ္။ လူျဖစ္တယ္ဆိုလူပူ…ပူေနရမယ္။ ေက်ာင္းသားဆိုေက်ာင္းသားပူ..ပူေနရမယ္၊ မိဘဆိုမိဘပူ..ပူေနရမယ္။ လူမမာဆိုေရာဂါပူ…ပူေနရတယ္။ လူႀကီးဆိုလူႀကီးပူ…ပူေနရမယ္။ ကေလးဆိုကေလးပူ…ပူေနရ မယ္။ ဘယ္ဟာမွအပူမကင္းဘူး။ ဘာမွမဟုတ္တာကိုသိရင္အပူကင္းတယ္။ တတိယအဆင့္မွာျဖစ္တာေလးကို ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိလာရင္ အဲ့အသိကိုဆက္ခါဆက္ခါျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား တစ္ခုခုတစ္ေယာက္ေယာက္တစ္ေနရာရာ မဟုတ္တာသိတဲ့အသိ သိလာရင္အဲလိုသိတဲ့အသိကလ ဲအတၲမဟုတ္ဘူး၊ ဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔လက္ခံႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ အဲလိုႀကိဳးစားႏိုင္မ ွစတုတၴအဆင့္မွာျဖစ္တာေတြေရာ၊ ထိတာေရာ ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိတဲ့ျဖစ္တာေတြကို မၿငိ တြယ္တဲ့၊ မရွိမွန္းသိတဲ့အနတၲဥာဏ္၊ ၀ိပသနာဥာဏ္စစ္စစ္ျဖစ္ပါမယ္။ ျဖစ္တာေတြကိုသိရံုသက္သက္နဲ႔မၿပီးေသးဘူး။ အဲ့၀ိပသနာဥာဏ္ေလးကို ၁၀မိနစ္ေလာက္တဆက္တည္းသိေအာင ္ႀကိဳးစားဖို႔လိုပါတယ္။ ဉာဏ္ျဖစ္လာရင္ အဲ့ဟာကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္တဲ့စြမ္းအားသတၲိရွိမွ ကိုယ္ပိုင္ရပါမယ္။ ပိုက္ဆံရရင္ပိုက္ဆံကိုထိန္းႏိုိင္မ သူေ႒းျဖစ္မွာေပါ့.. အလုပ္လုပ္ရင္လဲအလုပ္ကိုထိန္းသိမ္းမွအလုပ္မျပဳတ္မွာေပါ့.. ျဖစ္တာေရာသိတာေရာ အခ်ည္းႏွီးမွန္း၊ အလကားမွန္း၊ ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိတာကို ဆက္ခါဆက္ခါသိဖို႔ အေလ့အက်င့္ျပဳလုပ္ေပးပါ။ ဘာပဲညာပဲမစဥ္းစားနဲ႔သိေနရင ္တိုက္ ဖ်က္ဘာမွမဟုတ္မွန္းသိတာက ိုဆက္ခါဆက္ခါသိဖို႔ႀကိဳးစား၊ ဆက္ခါဆက္ခါသိလာရင္လဲ ဘာကိုမွသိမေနတဲ့စိတ္ ကေလး ကိုယ္ႏိႈက္ကိုက ဘာမွသိစရာမရွိတာသိတဲ့ အနတၲမ်ိဳးေစ့ေလးက အစဘာမွမဟုတ္ဘူးလို႔ လက္ခံႏိုင္ဖို႔ဆက္ ႀကိဳးစား။ အတၲရဲ႕အခန္းက႑ဇာတ္သိမ္းေနပါၿပီ။